I der Angscht ischt er gägem Bach zue glüffe, het Schwettine Wasser trouche, gurglet, ghueschtet, usegsprützt u derno, hälf was well, es Tanngrotzli oben ab broche u dermit sis Halsrohr grueßet.
Dummerwys het Mälchersch Frau wider gchlapperet u a die großi Glogge ghäicht, was mir lengschte wüsse. Un jetz reden all Lüt dervo u säge de albe no vil meh, weder daß wohr isch.