Der Alt het nüt meh dervo gmerkt, wo si ne ungereto hei. Mi hätt heggedornig Wedelen uf ihm chönne hacke, er wär chuum erwachet.
Weischt, was i miech? I chief ihm e schöne Sattel u Zoumzüüg, daß er chönnt usryte! Däwäg brungisch nen am erschten unger d’Lüt, daß er nid verhocketi un e verdräjte Stubechutter wurd.