Dä, wo mit ihm welle het, isch der Roßbodebuur gsi, e chrumme, magere Hächel, u mi het ihm nohgredt, sy Seel syg no chrümmer u megerer weder der Lyb.
Es isch fryli scho es Zytli, daß Änni isch z’Chingelehr ggange, u daß es en Usbung vo Hübschi syg, redt ihm au niemmer noh.