Es ischt es Cho u Goh, es stumms Grüeßen u Adiemache, ohni daß d’Arbit müeßt drunger lyde. Wär wett do Lunte grochen u a Schätzeliruschtig däicht ha!
Ändtlige het er schen aber doch i d’Buese gstoßen u öppis gmürmt, wo me für ne Dank het chönnen aspräche.