D’Lüt chöme weni zsäme u hei ihrer sibe Sache schön apartig; we sie es Eiertätschli bache, streckt ne niemmer d’Gwungernasen uber d’Pfannen yhe.
Jetz wünscht i mer nüt meh, weder daß i de no d’Wiegle dörft vürenäh un es Putzli buttele. Das wär no ’s enzige, wo mer unerchannt am Härze läg.