S’Glück ischt es schüüchs Vögeli. Am liebschte stellt es ab bi dene, wo still u flyssig ihri Sach bsorge. Wär ihm nohfahrt u s‘ wott bim Stiil näh, dä flieht es.
Der Alt het nüt meh dervo gmerkt, wo si ne ungereto hei. Mi hätt heggedornig Wedelen uf ihm chönne hacke, er wär chuum erwachet.