Lue, we du mys Mandli wärisch, so müeßtischt all Tag drümol vor mer uf d’Chnöi un es Spysgöttli bätte!
Weischt, was i miech? I chief ihm e schöne Sattel u Zoumzüüg, daß er chönnt usryte! Däwäg brungisch nen am erschten unger d’Lüt, daß er nid verhocketi un e verdräjte Stubechutter wurd.