I der Nacht vorhär het Peter weneli u nid viel chönne schlofe. Es ischt ihm all der tusig im Chopf ume trohlet, wo ne ploget het. U drum het am Morge nid nume ’s Wätter g’muderet.
Mi het wohl gseh, daß es der Jokeb am liebschte tät ab em Ruehbett aheschryße u a nen Arbit muschtere.